Het volledige boek (67 pag) is verkrijgbaar in pdf-formaat voor slechts €25,00

info via johan.claeys1@hotmail.com            

 

Inleiding

Reeds op de leeftijd van een jaar of zes, was het mij reeds duidelijk dat ik niet was zoals de "normale" jongetjes van mijn ouderdom. Hieronder in "Mijn Verhaal" kom je daar alles over te weten.

Intussen ben ik de 50 voorbij en vond ik het nuttig niet alleen om mezelf te louteren, maar ook om een aanmoediging en een hart onder de riem te betekenen voor diegenen die dagelijks de moed moeten vinden om zichzelf te kunnen zijn. Een soms bittere strijd tegen onbegrip in een kortzichtige maatschappij, maar ook voor sommigen een niet ophoudende strijd met zichzelf: Op zoek naar je echte identiteit, een weg van bouwen aan jezelf, een weg vol hindernissen en tegenslagen.

Je bent als man op de wereld gezet en je hebt daar niet voor gekozen: hoe ga je daar mee om en hoe kan je binnen dit "voldongen feit" een evenwicht vinden in je leven? Ik doe hier een poging om antwoorden op die vragen te vinden.

Wat ik heb meegemaakt, ervaar ik als een leven vol dualiteit, een tweestrijd waar je elke dag opnieuw moet knokken om je goed in je vel te voelen. Een mens leert met vallen en opstaan. Ik hoop dat jongere lezers die met genderdisforie te maken hebben minstens één ding overhouden aan mijn teksten:

"Wees altijd en overal jezelf, ook al lijk je soms helemaal alleen te staan"

Jolanda

 

Begrippen

In de media, op het internet en vooral in de dagelijkse omgang; worden begrippen die gerelateerd zijn aan ons onderwerp, te pas en te onpas kriskras door elkaar gebruikt. Daarom lijkt het mij aangewezen een aantal definities op een rijtje te zetten vooraleer verder te gaan.

Uiteraard heb ik de wijsheid niet in pacht. Dus wanneer jullie hierbij een opmerking hebben, graag een reactie.

Mensen hebben de neiging alles en iedereen in vakjes in te delen. Dit is nu net wat je niet mag doen als het gaat over gender-problematiek. Het is dus perfect mogelijk dat je jezelf niet onmiddellijk kan terugvinden in één of ander "vakje". Grijze zones, combinaties e.d. zijn allemaal van toepassing.

Afwijkingen van de "gangbare" gender identiteit, komen zowel bij vrouwen als mannen voor. Aangezien ik als man geboren ben, moet je ervan uitgaan dat ik niet zal schrijven over een vrouw die man wil zijn.

De hierna volgende definities zijn ontleend aan "transgender.be" en bewerkt door mijzelf.

 

"Genderdisforie"

Alles draait hier om het zich man en/of zich vrouw voelen. Een gevoel dat heel moeilijk te meten valt door bijvoorbeeld het al of niet hebben van een penis.

Bij de meeste mensen komt het mentale geslacht goed overeen met het fysieke en daar zit nu net de knoop van het "probleem". (Lees: maatschappelijk gecreëerd probleem).

Als je feitelijke geslacht en je gender gevoelen niet dezelfde zijn, dan spreekt men van genderdisforie. Een gevoel van onbehagen, je niet lekker voelen in je opgelegde geslachtsrol.

Dit kan verschillende gradaties aannemen. Het kan eventueel tot drama’s leiden , wanneer je blijvend verplicht wordt je echte ik te moeten verstoppen voor de buitenwereld.

Mensen die zodanig zwaar beperkt worden in hun dagelijks functioneren, raad ik ten stelligste aan een psycholoog of seksuoloog te raadplegen. Een specialist kan je helpen je situatie in de eerste plaats te begrijpen en te aanvaarden. Enkel vanuit aanvaarding zijn oplossingen mogelijk. Een gesprek met een goede vriend(in) kan alvast ook een positieve invloed hebben.

Blijf er zeker niet mee zitten! Je geraakt uiteindelijk in een vicieuze cirkel en maakt jezelf én anderen ongelukkig.

 

"Travestie"
Een man (of vrouw) die zich graag op regelmatige basis als vrouw (of als man) verkleedt.
Hier is in feite niet echt sprake van genderdisforie omdat deze persoon zich in de maatschappij perfect kan handhaven als man (of vrouw).
Dikwijls is er ook een seksuele dimensie aan verbonden omwille van de opwinding die het kan teweeg brengen om kledij van het andere geslacht te dragen.
Het gaat dan ook meer in de richting van fetisjisme.
De meeste travestieten "overdrijven" door het dragen van te korte rokjes, te hoge hakken, te hevige make-up,…
Tot deze categorie kan je ook de "drag-queens" en performers uit de talloze travestie-shows rekenen.
De benaming "crossdresser" , ontleend uit het Engels, wordt eveneens veel gebruikt.
 



"Transgenderisme"
 Transgenderisme is een echte vorm van genderdisforie In ons voorbeeld (en dus mijn persoonlijke situatie) gaat het om mensen met fysiek mannelijke geslachtskenmerken maar met een sterk ontwikkelde vrouwelijke gender. Andersom is een vrouw met mannelijke gender hier ook van toepassing.

Wij hebben in ons dagelijks leven een sterke behoefte om het vrouwelijke in ons aan bod te laten komen zonder onmiddellijk een geslachtsaanpassende operatie te wensen. (verwijderen van penis, reconstructie van vagina, borsten,…)

Deze voor de maatschappij soms vrij moeilijk te begrijpen grijze zone tussen mannen en vrouwen in, zet alle gangbare definities van man en vrouw op de helling. Wij hebben graag een "androgeen" (= niet duidelijk mannelijk of vrouwelijk, tweeslachtig) uiterlijk. In dit verband vind ik het persoonlijk prettig wanneer iemand mij "per vergissing" als "mevrouw" aanspreekt. Een situatie die een "normale" man uiterst vervelend zou vinden.

Via hormonen-therapie (gewenst in sommige gevallen) kunnen wij een zekere vorm van feminisering nastreven: een zachtere huid, bredere heupen, borstvorming.


 

Let wel, een hormonale therapie mag in geen geval enkel een seksuele motivatie hebben en moet daarom ook steeds door een psycholoog ingeleid worden. Transgender zijn is een kwestie van identiteit, niet
van seksualiteit!
Bovendien is een hormonale behandeling niet zonder risico en is begeleiding van een dokter absoluut noodzakelijk! Bestel dus nooit zomaar hormonen via het internet!
Dr. Kate Kira heeft een gedetailleerd rapport geschreven over hormoonbehandeling bij transgenders en transseksuelen. Hieronder een uittreksel uit haar voorwoord. (op verzoek bezorg ik je het volledige rapport )
"Ik zelf ben biologe van beroep en man-naar-vrouw transseksueel. In 1999 ben ik zelf met hormonen begonnen met medewerking van mijn huisarts. Ik ben hem veel dank verschuldigd omdat hij me geloofde en vooral omdat hij mij wilde helpen met de hormoonbehandeling.
Ik heb de nodige informatie aangedragen en in onderling overleg zijn we er telkens weer uit gekomen.
Door mijn universitaire studie biologie begrijp ik de medische literatuur over hormonen en door mijn werk heb ik toegang tot de medische bibliotheek van de universiteit waar ik werk.
De naam die ik hier gebruik is helaas een pseudoniem, omdat transseksualiteit nog steeds niet normaal geaccepteerd is in onze maatschappij."


Transseksualiteit

Bij deze personen zijn de disfore gevoelens zodanig sterk dat ze hun fysieke geslachtskenmerken absoluut willen aanpassen aan hun mentale gender-gevoelens.

Via hormonale therapie worden eerst de mannelijke hormonen onderdrukt en in een volgende fase vervangen door vrouwelijke hormonen. De laatste stap is een geslachtsaanpassende operatie.

Deze mensen gaan dan ook full-time als vrouw door het leven.

Andersom is de transitie van vrouw naar man eveneens van toepassing.

Gradatieschaal
De voorgaande omschrijvingen zijn verre van volledig.

Je kan in dit "gender-verhaal" ook nog een gradatieschaal van 1 tot 10 toepassen: op 1 een travestiet en op 10 een transseksueel. Aan jou om jezelf ergens op die schaal te plaatsen…

Ik hoor het jullie al vragen: "en waar plaatst Jolanda zich op die bewuste schaal?"

Wel, ik plaats mezelf ergens tussen 6 en 7. Jolanda is een onmisbaar deel van mijn leven geworden. Als het maar enigszins kan, ontdoe ik mij zo snel mogelijk van broek en hemd en zoek ik iets vrouwelijks om aan te trekken. Het make-up gebeuren tenslotte, vervult mij met een gevoel van: "daar is ze terug" . Meer details hierover komen later aan bod.


via onderstaande link kan je alvast een eerste album van Jolanda bekijken:

album Jolanda 2000-2006

Mijn (levens)verhaal

Het Begin…

"Sinterklaas" was nog één van die heerlijk halfopgeloste mysteries – de "Beatles mania" sloeg toe in alle hevigheid – gekluisterd aan Radio Veronica – politieke moorden in Amerika, de koude oorlog op diepvriestemperatuur en… constant geschaafde knieën opgelopen met mijn "fietske" waarmee ik de wereld verkende: Vroege en bewuste herinneringen uit mijn kindertijd.

Maar er gebeurde in die blijkbaar onbezorgde periode nog iets: een ander mysterie dat vooralsnog niet te doorgronden viel! Mijn moeder gaf destijds op school les modeontwerpen en de modebladen die in huis waren trokken mijn aandacht. Stiekem bekeek ik de foto’s van mooie dames in satijnen lingerie. Lange benen omhuld door panty’s en de manier waarop de geheimen van het vrouwelijk lichaam werden "ingekleed", maakten iets in mij los.

Op het eerste gezicht, niets ongewoons aan de hand: een jongen geïnteresseerd in vrouwelijk schoon is toch maar doodgewoon! Maar bij deze jongen echter, speelden andere motieven.

Ik wilde zelf die dingen dragen en er uit zien zoals zij! Rondsnuffelen in de kasten van moeder, was dan ook het eerste wat in mij opkwam.

Een onvoorstelbare ervaring volgde, iets wat mij sedertdien nooit meer heeft losgelaten. Ik voelde plots alle mannelijkheid uit mijn lichaam wegtrekken. Er kwam een warme zaligheid over me heen, een gevoel dat ik nooit meer kwijt wilde.

Het werd zelfs een ware obsessie: elk weekend, op zaterdagavond, wanneer de ouders op een plaatselijk bal waren, deed ik het! Ik MOEST het doen… het werd een onmiskenbaar onderdeel van mijn seksuele ontwikkeling.

Dit was toch al iets minder gewoon voor een jongen van die leeftijd.

Enerzijds een euforische roes, anderzijds het besef dat je iets vreselijk fout aan het doen bent. Ik vroeg me af of ik alleen die gevoelens kende. Het moest wel zo zijn want ik was ongelooflijk bang dat ooit iemand mij op heterdaad zou betrappen in deze toestand. Het waren toen heel andere tijden! Nu ben ik ervan overtuigd dat heel wat lotgenoten hierin zichzelf herkennen bij de eerste ervaringen met genderdisforie.

Aldus heb ik de zaterdagavonden van mijn jonge jaren met een bonzend hartje doorstaan.

De pubertijd...

Een erg moeilijke periode breekt aan: op hetzelfde ogenblik dat je lichaam stilaan mannelijker begint te worden, "botst" de vrouw die in je zit met allerlei symptomen zoals baardgroei, acne en een steeds groter wordende penis.

Telkens wanneer je "verkleed" bent en je "vrouw-willen-zijn" de bovenhand haalt, masturbeer je er op los: de enige manier om jezelf onder controle te houden en snel terug man te worden.

Dan komt plots die vreselijke - levensbelangrijke - vraag op: Ben ik misschien homo? Ik ben verschillende malen verliefd geworden en dat is me nooit overkomen bij jongens. De gekende "kriebels in de buik" voelde ik alleen bij meisjes. Wat in Gods naam gebeurde er dan toch? Was ik dan misschien die ene grote uitzondering van moeder natuur die de regel bevestigde... vragen waar geen antwoord op kwam. Gezien de tijdsgeest was het ook ondenkbaar daar met iemand anders over te praten: wat zou de reactie zijn op iets wat niet te vatten is?

Zoals dat in die levensfase wel vaker voorkomt heeft een schoolvriend ooit eens aangedrongen op een experimentje. Ik had hem wel graag en hij had waarschijnlijk mijn androgene eigenschappen reeds lang opgemerkt. Ik heb dus maar meegedaan maar geraakte ondanks zijn leuke "verschijning" niet opgewonden. Een tijdje nadien was ik er mij van bewust dat het kwam omdat ik niet als meisje was. Vooraleer ik daar met hem durfde over te praten was hij reeds op een andere school en heb ik hem nooit meer terug gezien.

Een ander voorval gebeurde in een bos waar haast nooit iemand kwam. Ik had daar een plekje gevonden waar ik mij af en toe kon transformeren in de vrije natuur. Een heerlijke ervaring, een gevoel van vrijheid, mijn eerste "out-come" (weliswaar met de bedoeling dat niemand mij zou zien). Toch heeft een wat oudere man mij op een mooie warme zomerdag ontdekt. Aanvankelijk had ik schrik, je weet maar nooit! Hij vond mij super aantrekkelijk en was lief. Ik voelde me zelfs even gevleid. We hebben wat gepraat en toen verdween onopgemerkt zijn hand onder mijn korte rokje. Hij streelde mijn penis en vingerde zachtjes mijn aars. Ik voelde me plots heel erg vrouw worden, niet echt seksueel opgewonden maar een warm en veilig gevoel bij iemand die Jolanda accepteerde. Het werd wel een ietsje vervelend toen hij zijn enorm stijf geworden penis bovenhaalde. Er overviel mij even een gevoel van angst. De enig veilige uitweg voor mezelf was dat ik hem liet masturberen. Hij was zodanig opgewonden dat het niet lang duurde vooraleer hij een ontzettende straal sperma produceerde. Kort nadien droop hij af, gelukkig zonder verder gevolg. Ik dacht dat ik het nu ongeveer wel wist: Jolanda is hetero, maar dan wel een hele speciale. Er was iets nieuws bijgekomen: ik had me even enorm vrouwelijk gevoeld in het bijzijn van een seksueel opgewonden man. Nu vandaag, na al die jaren, weet ik dat Jolanda biseksueel is.

Ondertussen beleefde ik mijn gender-identiteit verder in de allergrootste intimiteit: niemand mocht doordringen in dit droomwereldje.

"Jolanda" heel wat jaartjes terug:

 De contradictie...

Mijn sterrenbeeld is tweeling, dat kan natuurlijk niet anders! Rond de leeftijd van een jaar of 18, begon de dualiteit in mezelf zich meer dan ooit te manifesteren.

Enerzijds droeg ik vrij regelmatig panty's onder mijn lange broek. Anderzijds wilde ik mij naar de buitenwereld toe profileren als een "normale" jonge man. Ook andere dingen wonnen stilaan aan belang: studies, muziek, uitgaan en... meisjes!

Op een bepaald ogenblik heb ik zelfs een snorretje laten staan en mijn (tot dan toe) lange haren laten kort knippen. Een afschuwelijk zicht, zeker wanneer ik nu na al die jaren foto's terug zie uit die periode. Dit kon echter niet lang duren, dit was IK niet! Stilaan drong het besef door dat ik mezelf moest zijn.

De mannenmode uit het begin van de jaren tachtig, heeft hierbij een handje toegestoken. Het was plots niet langer ongewoon om lossere kledij te dragen. Panty's en slipjes zijn heerlijk om dragen onder een brede losse lange broek. Ook de muziek uit die tijd brak met het vastgeroeste man-vrouw patroon. (denk aan David Bowie, Simple Minds, Boy George enz.) Ik voelde me al wat beter en kon rustig verder dromen...

 Boy George David Bowie



 het huwelijk...

Onze buren hadden een dochter...samen hebben wij onze kindertijd doorgebracht. Zij was mooi en vrij vrouwelijk (toen nog). Ze had mijn vrouwelijke trekjes al wel opgemerkt en in de tijdsgeest van toen, konden wij praten over wat mij bezighield. Er was wederzijds begrip en al vlug vertrouwde zij mij haar lesbische gevoelens toe. Er groeide een nauwere band. Dit leek voor ons beiden een ideale relatie te kunnen worden. Maar échte verliefdheid kwam er niet aan te pas. We werden goede vrienden en stapten in het huwelijksbootje.
Al vlug zou blijken dat we allebei een fout maakten: haar lesbische gevoelens werden sterker en de relaties met haar vriendinnen drongen ons privé-leven binnen (ook seksueel).
Het kan misschien raar klinken, maar tot dan had ik mij nog nooit aan haar getoond als Jolanda. Ik kreeg het dus moeilijk met haar vriendinnen, vooral omdat zij volgens mij verraad pleegden ten opzichte van hun vrouwelijkheid. Zij begonnen er mannelijk uit te zien: korte haren, lange broeken, stoere taal enz. Zij hadden naar mening het grote geluk "vrouw" te "mogen" zijn en toch deden zij zich viriel voor. Daar kon ik niet bij. Wellicht van mijn kant destijds een bekrompen kijk op de omstandigheden. Mijn vrouw volgde het voorbeeld van haar vriendinnen en het liep spaak tussen ons. Daar stond ik terug alleen in mijn droomwereld. Tot op heden hebben wij nog regelmatig contact en krijgt zij af en toe Jolanda over de vloer.



 Na onze scheiding kwam ik in een vrij diep dal terecht. Gelukkig ben ik niet afgedwaald naar allerlei seksuele uitspattingen. Het speelde natuurlijk wel in mijn hoofd want plotse vrijheid kan een mens rare kronkels doen maken.

In mijn werkomgeving kwam ik regelmatig in contact met mensen van allerlei slag, ook mooie vrouwen. Er kwamen twijfels op en ik durfde geen al te diepgaand contact te zoeken. Vooral uit angst nogmaals een fout te begaan.

Maar op een dag, als uit de hemel gevallen, stond ze daar, een Spaanse... de vrouw van mijn leven. Toen werd ik écht verliefd, voor de eerste maal. Ik heb er alles aan gedaan om haar voor mij te winnen, en het lukte nog ook. Eindelijk was ze daar, de vrouw waar ik al zolang op wachtte: mooi, intelligent en vooral héél  erg vrouwelijk. We huwden en de droomwereld van deze transgender werd naar het achterplan verwezen. (voorlopig toch).
Uit angst deze grote liefde te moeten verliezen, durfde ik haar niets te vertellen over mijn grote geheim. We wilden kindjes en... er kwam een kindje. Ik werd papa en genoot de volle 100%  van mijn zoontje. Ik was de koning te rijk.

Heel bewust werden de transgender-gevoelens weggedrukt. Daar moest ik al vlug een prijs voor betalen: Er begonnen zich allerlei gezondheidsproblemen te manifesteren. De euforie na de geboorte moest wijken voor hartkloppingen, zuurstofgebrek en angstfobiën. De dokters vonden niets tot ik op een dag werd opgenomen in de spoedafdeling van het ziekenhuis. De diagnose werd vlug gesteld: een zware vorm van hyperventilatie. Ik had mijn droomwereld té diep begraven! Een intense therapie bij de kinesist, heeft mij er terug bovenop geholpen.

Een tweede mislukking?...

Het voorgaande gebeurde in een vroeg stadium van ons huwelijk (een drietal maanden). Jolanda kon niet anders dan beetje bij beetje haar echte identiteit vrij te geven aan de vrouw van haar leven. Er volgde van haar kant een zware ontgoocheling. Buiten mijn weten om is zij naar een psycholoog gestapt om in de eerste plaats te weten te komen of haar man een homo was. Daar heeft zij gelukkig het juiste antwoord gekregen: Neen, het ene hangt niet noodzakelijk vast aan het andere en bovendien is reeds wetenschappelijk vastgesteld dat heel wat hetero-mannen met dezelfde gevoelens kampen. Mijn vrouw heeft zich aanvankelijk proberen in te leven en bedacht me zelfs met cadeautjes zoals naaldhakken en een pruik. Ik voelde op die ogenblikken een weliswaar bescheiden overwinningsroes.

Op televisie keken we samen naar programma's zoals die van Goedele Liekens (seksuologe) waarin het thema regelmatig ter sprake kwam. Mijn vrouw voelde zich enigszins gesterkt en wij maakten onder elkaar enkele afspraken: mijn "geaardheid" zou gedoogd worden op voorwaarde dat het enkel binnenshuis zou gebeuren.

 Een aantal jaren verstreken tijdens dewelke Jolanda enkele uurtjes per week zichzelf kon zijn. De kinderen bij de grootouders, vrouwlief aan het werk: "het kot helemaal voor Jolanda alleen". Het gevoel van vrijheid kwam terug naar boven en Jolanda kon naar hartenlust experimenteren met make-up en kledij. Als ik tevreden was van het resultaat, plaatste ik heel wat foto's van mezelf op het net om daarna trots de reacties van anderen te lezen.

Ik vond dit aanvankelijk een prima afspraak, maar als je dan helemaal opgedirkt bent, wil je absoluut uit het isolement van die vier muren komen. De drang werd alsmaar sterker. Ik voelde me dan ook heel slecht telkens wanneer ik mij terug moest ontschminken om uiteindelijk terug in die afschuwelijke mannenkleren te moeten kruipen.

En toch heeft Jolanda zich een hele tijd aan de afspraak gehouden, maar wel weer met een negatief gevolg: Ik was toenmaals eigenaar van een restaurant en wanneer de zaak gesloten was, stortte ik mij met regelmaat in het nachtleven (als man weliswaar). Ik kwam in contact met meisjes uit nachtclubs waar ik gewoon mijn verhaal aan kwijt wilde. Nooit heb ik met deze vrouwen enig seksueel contact gehad, ik zocht enkel een klankbord. Mijn vrouw kon dit begrijpelijk niet goed kroppen en ook ik zelf ondervond al vlug de nadelen van nachtleven en alcohol.

Wat moest er dan wel gebeuren? Ik dacht dat het wel eens zou kunnen lukken om in mijn eigen restaurant in de late uurtjes Jolanda een rol te laten spelen wanneer de "tafel-klanten" plaats zouden maken voor een publiek van transgenders gemengd met mensen met een open-mind. Aldus ging ik mij een uurtje voor sluitingstijd transformeren en mengde Jolanda zich tussen de laatblijvers in het restaurant dat daardoor de allures van een bar kreeg.

Ook al kreeg Jolanda heel wat complimentjes van klanten en personeel, dit was voor mijn vrouw totaal onaanvaardbaar en de breuk werd onvermijdelijk. Sinds september 2006 zijn wij dan ook uit elkaar.

Ook hier wordt de dualiteit in mijn leven alweer ten spits gedreven: ik voelde mij heel triest (nog steeds trouwens) bij het verlies van mijn huwelijk, anderzijds is Jolanda naar buiten gekomen en in die hoedanigheid voelde ik mij super.

Onder meer om de samenwerking met mijn vrouw in het restaurant te kunnen behouden, zijn de avondjes zoals hierboven beschreven, opgeschort. Trouwens de combinatie bleek geen perfect idee te zijn. Ik ben alleen gaan wonen en op die manier kon Jolanda genoeg aan bod komen. Mijn outcome beperkte zich enkel tot een stapje in de wereld bij horeca-collega's waar Jolanda regelmatig te vinden was. Ik begaf mij opzettelijk niet in het zware uitgaansleven, laat staan in uitgesproken travestie en/of homobars. Jolanda wilde tenslotte een vrouw zijn in het gewone leven tussen gewone mensen. Ik kreeg op die manier ook heel leuke reacties, vooral van vrouwen en dat laatste deed heel veel deugd. Als vrouw voelde ik me destijds lesbienne.
Er kwam een definitief einde aan de echtscheidingsprocedure, wat moeilijk was, maar ik bezag het als een afgesloten hoofdstuk uit mijn levensboek. Ik kon eindelijk een nieuw leven beginnen!

Na een tijdelijk onderkomen vond ik een huisje met een tuintje en verder alles er op en er aan. Ik voelde mij herleven. Het was nu mogelijk om bijna full-time Jolanda te zijn: 's nachts japonnetje aan, 's morgens heerlijk opschminken en regelmatig als vrouw de deur uit. Op werkdagen was het wat minder "Jolanda", maar dat viel best te verdragen.

Ondertussen begon ik plannetjes te smeden om een T-consult te beginnen waar men terecht kon voor een babbel en logistieke ondersteuning. Met de ervaring die ik toen had was het mogelijk mensen te helpen in hun t-beleving.

een jaar verder... 

Het voorgaande getuigt van optimisme en een gevoel van bevrijding, een vast geloof in een toekomst als transgender. ik voelde me zelfs geroepen een sociale rol te vervullen door lotgenoten bij te staan in moeilijke momenten.

Als je dit wil verwezenlijken is de eerste voorwaarde dat je zelf stevig in je schoenen staat. En dat zelfbeeld had ik inderdaad ook! Bovendien werd ik gesterkt door de talloze positieve reacties. Zowel uit mijn onmiddellijke omgeving als tijdens bijeenkomsten voor "t-mensen" en op het internet, mocht ik voortdurend een duwtje in de rug ervaren. Het spreekt voor zich dat je zelfvertrouwen hierdoor alleen maar gaat groeien. De overweging om definitief als vrouw door het leven te gaan, nam nu concrete vormen aan: zo goed als 24 op 24 uur was ik "en femme" en ik informeerde me naar hormonen-therapie en alternatieve oplossingen alsook de juridische en sociale gevolgen daaraan verbonden.

 

en toch is het allemaal anders gelopen...

Om te beginnen bleek het dat ik niet in aanmerking zou komen voor een hormonen-therapie. Als verstokte roker was het risico op een longtrombose te groot. Ik liet me hierdoor echter niet van de wijs brengen en na een dipje besloot ik dan maar verder door het leven te gaan zoals ik bezig was. Een andere tegenslag was dat ik mijn restaurant door omstandigheden volledig moest overlaten aan mijn ex. Daar had ik het heel moeilijk mee maar een verdere samenwerking bleek uitgesloten.

Aangezien ik uit de horeca-sector kwam, leek het mij ideaal een ontmoetingsplaats voor transgenders te starten. Mijn dossier werd in volle financiële crisis echter door de bank afgewezen. Nogmaals een opdoffer!

Intussen was het nachtleven een aanvullende en niet onaantrekkelijke rol gaan spelen in mijn dagelijks leventje. Jolanda ontdekte gezellige kroegjes waar ze volledig zichzelf kon zijn en ook altijd erg welkom was. Zij viel al vlug in de smaak bij het mannelijk cliënteel en de nachten draaiden dikwijls uit op een gezellige bedoening. het gevaar van prostitutie wenkte...



Thuis, in mijn gezellig huisje, was Jolanda echt de vrouw des huizes geworden. Vrienden en een deel van mijn familie kwamen over de vloer bij een gastvrouw die wist hoe hen in de watten te leggen. Vooral mijn dochter (destijds 16 jaar) bezocht mij bijna dagelijks. We gingen zelfs samen shoppen of op restaurant.

Ik had ook een netwerkje uitgebouwd met vrienden van het internet. Enkelen onder hen kwamen op bezoek en dat was telkens een leuke bedoening. Onder hen was een koppel waar het erg goed mee klikte. Op een dag, na de nodige wijntjes, werd er geknuffeld en het duurde niet lang of we waren alle drie uit de kleren. De details hoef ik je niet te vertellen, maar we hebben van elkaar genoten: ik werd door hem genomen en zij door mij. Het goede gevoel daarbij, was meteen nogmaals een bevestiging van mijn bi-seksualiteit.

Het bleef echter niet bij dat goede gevoelen. Jolanda ging bijna iedere avond op stap en had haar stekje gevonden in enkele bars. Zij werd gevleid door de andere klanten en vond het best aangenaam wanneer zij getrakteerd werd op een glaasje bubbels. Het duurde dan ook niet lang vooraleer een gretige hand mijn benen streelde. Een lekkere ervaring maar meer dan een kusje liet zij niet toe.

Omdat ik het hoofd meestal koel hield, heb ik dit toch een tijdje kunnen volhouden. Ik was een echte beroeps aan het worden!

De grens lag echter nooit veraf en stilaan begon er iets te knagen. Noem het wellicht een schuldgevoel over waar ik mee bezig was. Het "spelen" met die mannen vond ik best wel aangenaam, maar anderzijds stelde ik mij de vraag: "hier draait het toch niet om?" Ik realiseerde mij het naderende gevaar in de prostitutie terecht te komen.

Mede hierdoor werden al mijn plannetjes, zoals hierboven beschreven, op de lange baan geschoven. Van het positieve gevoel van weleer bleef weinig of niets over. Ik voelde mij niet goed meer in mijn vel en dreigde in een depressie terecht te komen.

Ik was een gevecht met mezelf begonnen en straalde dat ook uit naar vrienden en familie. De alarmbel werd daar echter niet gehoord ("hij/zij heeft het allemaal zelf gezocht"). Daardoor zijn ongewenste spanningen ontstaan die tot op de dag van vandaag blijven aanslepen.

Black is beautiful...

 En dan... tijdens één van mijn avondjes uit, werd ik aangesproken door een bloed-mooie Afrikaanse vrouw. Het gebruikte superlatief is wellicht subjectief aangezien mijn zwak voor zwarte vrouwen. Kortom het werd een héle gezellige babbel en het klikte onmiddellijk. Zij stak ook niet onder stoelen of banken dat zij eigenlijk wel heel nieuwsgierig was naar de man achter Jolanda. Zwarte vrouwen in een bar hebben doorgaans geen goeie reputatie, maar dit was anders! Er werd niet gesproken over geld en seks. Zij praatte over haar land, cultuur en familie en wilde vooral ook naar mijn verhaal luisteren. Uren hebben we daar gezeten en de rest van de wereld bestond niet meer!

Onze volgende afspraak liet niet lang op zich wachten en het was niet Jolanda die op het appel verscheen! De man die ik zelf haast niet meer kende was op vrijersvoeten. Ik voelde mij echt herleven en alle negatieve gedachten waren plots niet meer de mijne.
Ik dacht uiteindelijk dan toch de juiste weg te hebben gevonden en gaf me volledig over aan deze nieuwe en onverwachte liefde. Jolanda verdween plots uit mijn leven en geloof mij: ik miste haar ook niet!

Een eerste reactie vol ongeloof en onbegrip, kwam begrijpelijkerwijze vanwege mijn familie en naaste vrienden. Al die jaren van bittere strijd voor de ontvoogding van Jolanda met inbegrip van een echtscheiding en het overlaten van je eigen zaak! En dan bovendien nog met een "negerin"!
Van de één op de andere dag leek het alsof dit allemaal niet meer telde. Wel van belang voor mezelf was het herwonnen gevoel van euforie. Deze vrouw gaf mij zonder meer de vaste overtuiging dat we samen een mooie toekomst zouden delen.

Ik kreeg ook de kans om haar familie in Afrika te bezoeken. Een voor mij onvergetelijke reis en ervaring waaraan ik tot op vandaag vrienden voor het leven heb overgehouden. Het is dus echt geen fabel dat wanneer je ooit in Afrika bent geweest, je gebeten wordt door een microbe die je nooit meer los laat.

 Éénmaal terug uit Afrika, hernam het normale leven. We woonden ondertussen samen en hebben eerst nog wat nagenoten van onze reis en van elkaar. Maar naarmate de dagelijkse routine stilaan vaste vormen begon aan te nemen, werden een aantal dingen steeds meer duidelijk: binnen onze relatie wilde zij uiteindelijk een dominante rol gaan spelen en van Jolanda wilde ze nooit meer horen. Op het einde werd ik ook verweten te vrouwelijk en te zacht te zijn. Na een groeiend aantal discussies, evolueerden wij naar een destructieve relatie waarvan ik u de verdere details wens te besparen.

Na de spreekwoordelijke druppel kon ik het niet meer aan en moest ik haar wel de rug toekeren. Dit deed heel veel pijn en uiteindelijk ook bij haar, maar we waren het er beiden over eens dat leven als een koppel voor ons onmogelijk was geworden. En toch zijn wij elkaar tot op vandaag graag blijven zien. Zij is intussen mijn beste vriendin geworden en dat lukt heel wat beter dan als koppel.

Ondertussen geraakten de centjes stilaan op... Ik had wel enkele tijdelijke baantjes uitgeprobeerd, maar die liepen telkens uit op niets. Een 50 plusser op de arbeidsmarkt is dus wel degelijk een probleemgeval!

Na een intensieve zoektocht van enkele maanden, heb ik mezelf moed ingepraat en ben uit pure noodzaak naar het OCMW gestapt. Om in aanmerking te komen voor steun, moet je eerst verschijnen voor een commissie die je dossier al dan niet goedkeurt. Dit was een echt vernederende ervaring waar je "uit de kleren" moet voor een imposant gezelschap politiekers dat over je lot mag beschikken.

Ik voelde me zo diep gezonken en kon geen antwoord vinden op de vraag hoe het zover was kunnen komen. Deze pil smaakte iets minder bitter toen mij een weekje nadien een "leefloon" werd toegekend. Daar kom je niet ver mee, maar ik was er toch dankbaar voor. Het duurde ook niet lang vooraleer mijn sociaal begeleider een jobaanbieding had in de sociale sector. Ondanks de zeer lage verloning heb ik deze uitdaging onmiddellijk aangenomen. Ik heb daar ook geen spijt van gehad want ik ontmoette dagelijks heel wat mensen uit diverse culturele achtergronden. In ons team werden zij geholpen de weg te vinden in het ingewikkelde- en dikwijls racistische samenleven van onze stad. Boeiend en ontzettend leerrijk!



En hoe zit het dan met Jolanda?...

Vooreerst lukte het mij niet haar een plaatsje te geven binnen het kader van mijn beroepsbezigheden. Aanvankelijk zat Jolanda diep verscholen in mijn onderbewustzijn. eerst was het een kwestie van wonden likken. De mislukking van mijn Afrikaanse droom viel moeilijk te verteren en had mijn zelfvertrouwen zwaar aangetast. Ook de speurtocht naar een geschikte baan vergde heel wat energie. En toen ik uiteindelijk aan het werk was, werd ik opgeslorpt door mijn nieuwe job.

Maar Jolanda liet niet los en er begon weer iets te knagen...
De meeste Jolanda-spullen had ik weggedaan vooraleer in te trekken bij mijn Afrikaanse vlam... Een klein deel echter had ik in een koffer gestopt die meer dan een jaar is dicht gebleven. Bewogen door nostalgie, heb ik op een saaie namiddag die bewuste koffer maar eens opengemaakt. Toen alles een beetje verspreid op bed lag, kwamen de herinneringen snel naar boven. Eén van mijn  lievelingskleedjes trok ik aarzelend aan en ik bewonderde mezelf in de spiegel. Er waren nog wat restjes make-up en na een uurtje stond Jolanda daar terug.

Ik was vervuld van een bizarre cocktail gemengde gevoelens: waarom heb je die mooie vrouw gewoonweg laten stikken? Je hebt Jolanda dood verklaard tegenover familie en vrienden, je hebt haar verloochend en bedrogen. Je bent totaal ongeloofwaardig geworden tegenover al diegenen die je verteld hebt dat Jolanda je verdere leven zou bepalen... En toch zag ik daar weer die aantrekkelijke persoon in de spiegel, een vrouw die er best mag zijn. Jolanda is de rest van de dag gebleven en heeft wat huishoudelijke taken op zich genomen. Het leven van deze transgender getuigt dus wel degelijk van een dualiteit zonder einde...



Het bleef uiteraard niet bij die ene keer. Enkele dagen nadien kwam het internet aan de beurt en bezocht ik de oude sites van Jolanda met de honderden reacties die intussen waren binnengekomen. Onvoorstelbaar wat ik daar allemaal heb teruggevonden! Ik ben daar natuurlijk een tijdje zoet mee geweest en dat bracht me stevig aan het denken.

Op een dag kwam mijn vriendin bij me thuis (ja, die Afrikaanse!) en daar stond Jolanda in volle ornaat te pronken. Ze was helemaal niet boos, integendeel: "weet je" zei ze, "ik heb nog heel wat spullen van mij die ik niet meer draag, die zijn voor jou" Enkele dagen nadien was de garderobe van Jolanda terug aangevuld. Jolanda was terug en ik laat haar niet meer los!
                                                             

De tijd dringt...

Jolanda is terug opgedoken, maar hoe moet het nu verder? Een lezer(es) heeft mij geïnspireerd om verder te schrijven: Bijna 20 jaar jonger en ze vraagt me om raad. "Hoe moet ik het aan boord leggen om niet gek verklaard te worden?" Als je dergelijke vraag krijgt, ben je geneigd onmiddellijk te adviseren om dringend de koe bij de horens te nemen, want de tijd dringt...
Ik heb het al eens aangeraakt, wat mezelf betreft heb ik het gevoel veel kostbare tijd te hebben verloren. De prijs die Jolanda tot nog toe betaald heeft om zichzelf te kunnen zijn is reeds zwaar genoeg. Huwelijk, zaak, werk, huis... Het is genoeg geweest zeg ik dan. Maar moet je dan een dubbel leven blijven leiden? Om die vraag te kunnen beantwoorden, eerst een aantal belangrijke zaken op een rijtje:

 Als werkzoekende manifesteert zich een zwaar dilemma: stort Jolanda zich op de arbeidsmarkt of zal haar alter-ego die rol op zich nemen? Het is volop crisis en "je-transgender-zijn" maakt het alleen maar moeilijker om aan de bak te komen. Het is in ons landje bij wet verboden om iemand te weigeren op basis van zijn/haar seksuele geaardheid. In de praktijk echter wordt handig gemanipuleerd om transgender-sollicitanten niet aan te werven.
Dus: "ja", op dit vlak ben je wel verplicht om je dubbel leven aan te houden. Uiteraard geef ik het niet op om iets te vinden waar Jolanda zich niet hoeft weg te steken, maar het geldt niet als prioriteit.



Los van het beroepsmatige, staat intussen vast dat Jolanda dé hoofdrol krijgt toebedeeld in het dagelijkse privé-leven. Voor hormonen is het spijtig genoeg te laat en ik moet Jolanda aanvaarden zoals ze is: zonder borsten en met piemel, zeg maar een vrouw "met ballen". In die optiek maken make-up, lingerie en mijn garderobe, deel  uit van een dagelijks ritueel. Minder aangename dingen zoals ontharen of het ontwarren van pruik(en), moet je er maar bijnemen.

Het "naar buiten komen" is reeds lang geen probleem meer. Winkelen, de dagelijkse bakker, de buren of het openbaar vervoer nemen, geven me zelfs een kick. Aanvankelijk (en dat geldt voor de meesten onder ons) deed ik deze dingen met kloppend hart en angst dat iemand me zou aanspreken. Het is integendeel opvallend   hoe weinig mensen reageren of zelfs maar naar je omkijken! Het is uiteraard uit den boze als een hoertje rond te lopen, dan zoek je zelf de problemen op.
Uitgaan als vrouw, is voor mij telkens een openbaring. Je wil er op je "best" uitzien en als je daar min of meer  in lukt, ben je de hemel te rijk. Mijn vriendin maakt er geen probleem van om samen op stap te gaan. Vermits wij geen koppel zijn veroorzaakt dat ook geen nodeloze wrijvingen en geraken we regelmatig verzeild in een gezellige babbel met vrienden. Dikwijls komen mannen een praatje maken. Je weet intussen dat ik daar niets op tegen heb, maar ik maak hen vrijwel onmiddellijk duidelijk waar de "klepel" hangt. Des te beter als het gesprek daardoor niet afgebroken wordt. (ik verzeker je dat dit bitter weinig gebeurt). De meesten van onze vrienden en kennissen kunnen onze relatie niet vatten maar dat deert ons niet. Kortom: wij houden van elkaar op onze manier en aanvaarden elkaar zoals we zijn! Ondanks haar zo andere culturele achtergrond is zowel Jolanda als de man die daarachter zit, haar beste vriend. 

Het verloopt uiteraard allemaal niet even rimpelloos. Er zullen altijd kortzichtigen zijn die je bekritiseren of zelfs afwijzen. Het zij zo! Ik zal geen tijd noch energie verspillen door nutteloze discussies met hen te voeren. 
Moeilijker ligt het wanneer je eigen familie ter sprake komt. De meesten zijn wel op de hoogte: Moeder, broer, zus, mijn kinderen... Bij hen is er meer sprake van "begaan zijn met"; "we maken ons zorgen". Er is een zekere aanvaarding met een "maar..." Dit is enkel op te lossen door voldoende en regelmatig praten. Mijn dochter (19) neemt haar vader zoals hij is. Samen winkelen of een glaasje drinken horen erbij. Mijn zoon (21) wil als "échte" man nooit geconfronteerd worden met die "andere" vader. Dit betekent niet dat we elkaar niet regelmatig zien, integendeel zelfs. Ik kan niet anders dan zijn opinie respecteren en Jolanda even bewust opzij schuiven.

Zoals je merkt, kan ik in mijn geval onmogelijk voor 100% als transgender door het leven gaan. Deze onomstotelijke vaststelling valt me soms zwaar, maar er is naar mijn mening geen alternatief voorhanden. Het grote aantal zelfmoorden onder 't-mensen" zijn hiervan een pijnlijke illustratie.

Het ontkennen of wegdrukken zou de grootste stommiteit zijn. Dat stadium is reeds lang voorbij en heeft in het verleden enkel geleid tot nutteloos tijdverlies. Bovendien wordt je niet meer geloofwaardig bevonden door vrienden en familie, je verliest je zelfzekerheid en depressies loeren steeds om de hoek.

De seksuele beleving...

"zie je onze papa al met een man vrijen?"

Mijn ex confronteerde mij met deze terechte vraag vanwege mijn dochter.Het is sowieso al moeilijk voor kinderen (ook al zijn ze reeds volwassen) om zich een voorstelling te maken van de seksuele activiteiten van hun ouders. Als één van hen genderdisfoor is, wordt het verhaal nog wat ingewikkelder. Ik realiseer mij dat schrijven over dit intieme onderwerp uiterst delicaat is. Anderzijds worden in mijn naaste omgeving nog veel vragen gesteld terwijl ik niet altijd de gelegenheid heb gehad de juiste antwoorden te geven. Hierbij een poging.

Een leven zonder seks is, voor wat mij betreft, ondenkbaar en volgens de wetenschap kan het zelfs ongezond zijn. Ik geef toe dat er bij mij reeds geruime tijd windstilte wordt vastgesteld op dit vlak. Wellicht is dit te wijten aan een (beetje) overdaad enkele jaren terug. Tijdens het huwelijk heb ik mijn vrouw nooit bedrogen, er was ook niet echt een behoefte aanwezig. Zoals dat wel vaker voorkomt na een echtscheiding, heeft herwonnen vrijheid geleid tot het tappen uit andere vaatjes. De gelegenheid tot experimenteren heeft me geholpen om op rijpere leeftijd een vorm van seksuele ontplooiing te beleven. Mijn vader zaliger heeft mij ooit gezegd dat seksuele geaardheid samenhangt met het al of niet voeding krijgen van die onderliggende gevoelens. Ik volg hem in deze uitspraak maar gedeeltelijk: als de gelegenheid zich voordoet, wordt er inderdaad voeding gegeven. Anderzijds komt een al of niet sluimerende seksuele eigenschap vroeg of laat toch naar boven. Het bewust of onbewust onderdrukken kan nooit bijdragen tot een gelukkig leven.

Het antwoord op de vraag van mijn dochter, is te vinden in de dualiteit van mijn persoon. Als man heb ik mij nooit seksueel aangetrokken gevoeld tot een andere man. Als Jolanda de touwtjes in handen krijgt, opent zich een andere wereld. Dit kan schizofreen klinken maar Jolanda is een totaal andere identiteit. De vrouw in mij maakt andere dingen wakker: zij is sterker en een stuk meer zelfverzekerder en dus ook op seksueel vlak. Het is mij inmiddels overduidelijk dat Jolanda zich best goed in haar vel voelt wanneer een man interesse toont. Je vrouwelijke ego wordt immers gestreeld! Ook al komt bij dergelijke contacten voor mij seks niet op de eerste plaats, respect voor wie ik ben is dé voorwaarde voor een geslaagde ontmoeting. Het gebeurt trouwens heel zelden dat een leuk gesprek eindigt onder de lakens (of waar dan ook).

Als het zich dan toch eens voordoet, wil Jolanda "genomen" worden en dus nooit andersom! Zij beschouwt haar penis als een clitoris die dus niet in aanmerking kan komen voor penetratie. Dat is enkel voorbehouden voor een biologische vrouw. Als je anus de functie van een vagina vervult, wordt je "vrouw - zijn" nog sterker. Hygiëne en veiligheid zijn bij deze wel uiterst belangrijk! (komt later aan bod). Een niet onbelangrijke bron van erotische opwinding ervaar ik bij een "she-male". Zij heeft een volledig vrouwelijk lichaam met uitzondering van een piemel. Zij zijn perfecte vrouwen en niets laat vermoeden dat je een "extraatje" mag verwachten. Zowel de man als de vrouw in mij voelt hier een seksuele aantrekkingskracht.  In deze context noem ik mezelf bijgevolg een biseksuele transgender.

"Vanity" één van de bekendste shemales"

Het voorgaande verklaart waarom mijn mannelijk ego geen seks met een (biologische) man zal hebben. Ik voel mij pas echt goed in het bijzijn van een vrouw. Mijn ganse leven heb ik opgekeken naar vrouwen en hun typische eigenschappen: hun menselijke warmte, het openstaan voor een diepgaand gesprek, het sociale mede(aan)voelen, hun kijk op de maatschappij... én een rijkere en meer diepgaande seksuele beleving. Ja, het is spijtig dat ik niet als meisje geboren ben!



Mijn erotische ervaringen met vrouwen hebben een immens grotere indruk nagelaten dan de eerder oppervlakkige contacten met mannen. Het macho-type dat constant zijn "pik" achterna loopt is aan mij echter nooit besteed geweest. Een vrouw wordt door mij altijd met het nodige respect benadert. Op die manier heb ik toch wel enkele mooie mensen ontmoet en "mooi" heeft betrekking op zowel het uiterlijke als het innerlijke.

Onlangs las ik in een interview met een belangrijke vrouw uit de culturele wereld een mooie uitspraak over seks: "De twee meest dierlijke bezigheden in het leven van een mens, zijn seks en de geboorte van een kind". Seks bedrijven zonder liefde onderscheidt ons inderdaad niet van een dier. Daarom precies, en ook uit respect, mag je hier geen relaas verwachten van de erotische ervaringen met de moeder van mijn kinderen noch die met mijn Afrikaanse vriendin. Zij overstijgen het dierlijke in een échte menselijke relatie.



wordt vervolgd...

mijn recent fotoalbum (gebruik de link om alle foto's te bekijken)

https://plus.google.com/photos/108789457945431136747/albums/5842919275437707617

A great African transgender-artist  (use the link to read her story)

http://www.bbc.co.uk/news/world-africa-17628726